Visa Run Panama

Hola! Daar ben ik weer met een update

Woensdag zijn we met z'n alle vertrokken naar Panama omdat onze 90 dagen visums er bijna op zaten. En wat is er nou mooier om van de visa run een kleine vakantie te maken. We hadden een schattig klein hotelletje geboekt in Bajo Boquete. In het hotel ontbrak er niks aan de luxe: Hottub, hangmatten en zon stoelen buiten en daarnaast was het hotel ook nog eens een goed café met super lekkere koffie!!

De reis erheen was alleen wel een beetje chaos. We waren de woensdag ochtend al redelijk vroeg vertrokken om naar Uvita te gaan (vanaf daar vertrok de bus). De bus richting Panama kwam alleen een half uur later aan dan gepland en vertrok vervolgens met een uur vertraging, maar hij had airco!!!. De reis richting de grens verliep soepel op een ding na: Ik zat naast een redelijke forse man die bijna de hele reis half in mijn stoel hing. Was het niet zijn arm dan was het wel zijn tablet. Eenmaal bij de grens werden we letterlijk de bus uitgejaagd en we hadden geen idee waar we heen moesten (en ik moest zooo nodig plassen). We stonden daar als een kip zonder kop. We hadden van Frank en Oscar gehoord dat we geld moesten betalen om de grens over te komen en we wisten ook dat we naar verschillende punten moesten lopen, maar waar was de vraag. Er waren zoveel mensen en alles was gewoon een grote chaos. De man die naast mij zat liep richting een busje waar ministerio op stond en hij betaalde daar de kosten, alleen zag het zo illegaal als wat uit. Dus ik had aan hem gevraagd of we daar moesten betalen en hij zei ja dus hebben we daar maar betaald. De volgende stap was om de stempel te krijgen dat je Costa Rica verlaat. Dat was uiteraard niet bij het busje, dat moest weer ergens anders, maar geen idee waar. Die man kwam weer aanlopen en we hadden geluk dat we weer konden vragen waar we heen moesten. Er zat dus een loket een stukje terug waar we dus net vandaan kwamen waar je de stempel moest halen. Toen we de stempel aan het halen waren reed de bus in een keer weg. We hadden echt geen idee waar die heen was en waar wij heen moesten en de man die we eerst alles konden vragen was ook weg. We hebben het verschillende mensen proberen te vragen waar de bus heen was en gelukkig spreken die mensen allemaal Engels die bij de grens werken: NOT. Na een beetje rondlopen en zoeken hadden we echt het idee dat de bus gewoon vertrokken was (met Koen al zijn spullen en al mijn kleren) zonder ons en hebben we er maar voor gekozen om rechtdoor te lopen (het was een grote kruising met overal verkeer en mensen en alles ging door elkaar heen). Wonder boven wonder stond daar de bus met onze spullen buiten de bus (geen idee waarom). De bus stond ook tegenover een loket te staan waar je een dollar moest betalen en dan kreeg je een stikker in je paspoort (ik heb nog steeds geen idee waar dat ding voor is). Vervolgens mocht je doorlopen om je stempel te halen dat je Panama in gaat. Toen we allemaal de stempel hadden gehaald hebben we bij de bus staan wachten, want we wisten weer niet wat we moesten doen en we mochten ook nog niet de bus in. Vervolgens werden we door iemand naar een achterkamertje gebracht waar onze spullen "gecontroleerd" moesten worden en waar we een formulier moesten invullen wat er in onze tassen zat en waar we heen gingen. Onze tassen werden alleen niet echt gecontroleerd. Ze hebben een beetje aan de tas gevoeld aan de buitenkant (de tas zat stampes vol) en in mijn rugzak gekeken en dat was het wel zo'n beetje. Dat formulier invullen ging ook nog niet zo makkelijk: We moesten de provincie invullen waar we heen gingen en ik had geen idee. We hebben uitgelegd dat we naar Bajo Boquete gingen en schijnbaar was de provincie daarvan Chiquirí (uitspraak: tjiekierie) zie dat maar eens te schijven als je geen idee hebt, hahaha. Nou nadat wij en onze spullen eindelijk goed gekeurd waren (en de buschauffeur ons nog een keer had zitten opjagen) mochten we weer verder met de bus (ik moest nog steeds plassen). Het laatste stuk naar David duurde niet zo lang meer, 1 uur ofzo. Eenmaal in David moesten we de bus naar Boquete vinden en schijnbaar moest de vent die naast mij had gezeten ook naar Boquete dus die kon ons de weg wijzen (wat een geluk). De bussen die naar Boquete rijden zijn trouwens gepimpte oude schoolbussen dus die vallen wel op. Ik ben snel voor dat we de bus in gingen naar de wc geweest (de bus stond er al maar ik kon het echt niet meer ophouden). We konden zo de bus inlopen en we hoefde niet te betalen, schijnbaar betaal je in Panama achteraf, wat handig is maar ook vreemd. En als je denkt dat de mensen in Costa Rica klein zijn, in Panama zijn ze nog kleiner en de plekken in de bussen ook. Koen en ik paste niet eens tussen de banken. Néomi had nergens last van uiteraard.

Eenmaal in het hotel hebben we onze spullen uitgepakt en zijn we eigenlijk direct naar een restaurant gelopen om te eten. We waren pas 5 uur in David (het is 1 uur later in Panama) en rond 6 uur waren we in Boquete en we waren best moe van het reizen, dus we wilde wel graag slapen.

De donderdag hebben we een beetje in Boquete rond gekeken wat er allemaal te doen was aan activiteiten en een beetje in de winkels gekeken. We hebben die dag voor de volgende dag een bird walk geregeld (Néomi en ik) en Koen wilde heel graag Ziplinen. 's middags zijn we lekker in de tuin gaan zitten en daarna de Hottub in gegaan om te relaxen.

De volgende ochtend moesten we al vroeg op voor de wandeling bij de pipeline trails. Normaal zou je voor birding al om 5 uur weg moeten ofzo maar dit begon pas om 8.30, maar goed. De trails die wij gelopen hebben zijn ook de trails waar 2 Nederlandse meisjes vermist zijn, en we snappen eigenlijk niet hoe je daar kunt verdwalen omdat het een recht pad is. Maar wij zijn er uiteraard alleen met gids heen gegaan, maar wij wilde ook de Quetzal zien en die vind je niet zonder gids. Of je met hele goede ogen hebben. We hebben tijdens de wandeling 8 Quetzals gezien, 2 vrouwelijk en de rest mannelijk. De mannelijke dieren zijn wel een stuk mooier dan de vrouwelijke.

In de middag zijn Néomi en ik heen en weer geweest naar David om de bus tickets terug naar Costa Rica te kopen. Het kan zomaar zijn dat de bus anders uitverkocht is en dat je niet terug kan (de bus rijd maar 2 keer per dag). Eenmaal terug in Boquete moesten we weer terug lopen naar het hotel en het leek wel of elke vent een opmerking naar ons moest maken of moest fluiten. Zelfs politie agenten die op een motor zaten zijn 2 keer omgedraaid om even goed uit hun ogen te kijken. Dit gebeurd in Costa Rica en Panama vaker maar het leek deze dag wel een stuk erger. Dus wil je je goed voelen, ga als buitenlander naar Midden Amrika toe, het zal je ego goed doen.

Toen we terug waren werden we gevraagd of we in de Hottub wilde. Hij had hem aangezet om foto's te maken voor Expedia.com maar dan zat er niemand in en met mensen erin zag het er leuker uit. Dus dat hebben we maar even gedaan. 's avonds zijn we uiteraard uiteten geweest want in het hotel hadden we geen keuken en het was ook geen restaurant. We zijn naar een van de best lopende restaurants gegaan en Néomi en Koen hebben samen een Tomahawk steak gedeeld (Een hele homp vlees eigenlijk als je het mij vraagt).

De zaterdag hebben we 's ochtends weer door Boquete gelopen, Néomi en ik wilde nog steeds de Chocolaterie vinden die in Boquete zat. We komen in Costa Rica een beetje goede chocolade tekort, dus mocht je dit lezen en denken om wat te schenken: Chocolade, hahaha. In de middag hadden we weer een tour geregeld. Eerst gingen we naar een mini canyon, daar kon je vanaf springen omdat er water tussen liep. Het hoogste stuk was +- 4 tot 5 meter en ik ben er uiteindelijk ook vanaf gesprongen (mijn hoogtevrees vond het niet zo leuk). Daarna zijn we doorgereden naar natuurlijke hotsprings. Het waren er achteraf maar 2, een van 35 graden en een van 40 en ze waren redelijk klein. Er was ook een rivier waar je in kon als de temperatuur je te hoog werd. In de hotsprings konden we eigenlijk niet met de hele groep dus dat moest een beetje afgewisseld worden. De man die het land bezat met de hotsprings had trouwens ook een aap in de achtertuin vastgebonden aan een klein stukje touw. Hij moest de hele tijd met z'n arm omhoog staan, daar kan ik dus echt niet tegen, maar dat gebeurd hier. Ze halen een aap uit het wilde en binden die vast als vermaak.

In de avond zijn we weer uiteten geweest en hebben we erna een afscheids-Strawberry Margaritatje gedronken. Helaas lust Koen hem niet (ik denk dat het door de Tequila kwam).

De zondag was het alweer tijd om terug te gaan naar Costa Rica (de tijd vliegt echt voorbij). De grens op de terugreis was net zo chaotisch als op de heenweg alleen net iets minder omdat we ongeveer wisten waar we heen moesten. We hebben alleen een half uur voor niets bij de Costa Ricaanse grens staan wachten op een bagage controle die achteraf niet uitgevoerd werd. We moesten alleen een papiertje afgeven met de verklaring van onze spullen. En nog geen uur na de grens gepasseerd te zijn werden we weer gecontroleerd op onze papieren. Voor de rest is de reis soepel verlopen en zijn we weer veilig terug in Costa Rica.

That's it for now!